حکمت 367 نهج البلاغه (روش بر خورد با دنیا) : و درود خدا بر او ، فرمود : ای مردم ! کالای دنیای حرام ، چون برگ های خشکیدۀ وَبَا خیز است ، پس ، از چراگاهِ آن دوری کنید ، که دل کندن از آن لذَّت بخش تر از اطمینان داشتن به آن است ، و به قَدر ضرورت از دنیا برداشتن بهتر از جمع آوری سرمایۀ فراوان است .
آن کس که از دنیا زیاد برداشت به فقر محکوم است ، و آن کس که خود را از آن بی نیاز انگاشت در آسایش است ، و آن کس که زیور دنیا دیدگانش را خیره سازد دچار کوردلی گردد ، و آن کس که به دنیای حرام عشق ورزید ، درونش پر از اندوه شد ، و غم و اندوه ها در خانۀ دلش رقصان گشت ، که از سویی سرگرمش سازند ، و از سویی دیگر رهایش نمایند ، تا آنجا که گلویش را گرفته در گوشه ای بمیرد ، رگ های حیات او قطع شده ، و نابود ساختن او بر خدا آسان ، و به گور انداختن او به دست دوستان است . ولی مؤمن با چشم عبرت به دنیا می نگرد ، و از دنیا به اندازۀ ضرورت بر می دارد ، و سخن دنیا را از روی دشمنی می شنود ، چرا که تا گویند سرمایه دار شد ، گویند تهیدست گردید ، و تا در زندگی شاد می شوند ، با فرارسیدن مرگ غمگین می گردند ، و این اندوه چیزی نیست ، که روز پریشانی و نومیدی هنوز نیامده است .